De Salkantay trail

Op maandag 5 mei maken we kennis met Pilar, een vrouw werkzaam bij SATS Peru, de organisatie waarmee we de trail gaan doen, en Richard, onze gids. Zij vertellen ons hoe onze 5 dagen er vanaf 6 mei uit gaan zien. Het gaat een mooie zware tocht worden, met 3 overnachtingen in een tentenkamp en 1 in een hostel.
Dag 1. We worden de volgende morgen om 6 uur opgehaald bij ons hostel door Richard en Bernichno. Bernichno zal onze kok zijn, die ook 4 dagen met ons mee trekt. Met een busje gaan we naar Mollepata, een plaatsje op 3000 meter hoogte, vanwaar onze trail begint. De busreis duurt 3 uurtjes. Vanuit Mollepata gaan we verder naar een 400 meter hoger gelegen plaatsje. Daar maken we kennis met Ronald, onze paarden/muilezel verzorgen. Hij trekt 2 en een halve dag met ons mee door de bergen.Ook zijn hond Tobi, een hele lieve bastaard gaat met ons mee. De paarden en de muilezels nemen onze bagage, tenten, kookspullen en voedsel mee. Tussen de 40 en 50 kg per dier! We lopen om half 10 weg. Op weg naar Soray Pampa op 3920 meter. Daar zal onze eerste kamp zijn. We lopen over een brede zandweg die vrij glooiend om hoog loopt. Onderweg nemen we 1 wat korte en wat smalle beklimming. Vast een oefening voor dag 2. Onderweg verteld Richard mij een verhaal over beren die in Peru leven en dus ook in de omgeving die wij lopen. Hij is er zelf pas 1 keer een tegen gekomen. In Peru leven zo’n 600 beren, die nagenoeg allemaal geregistreerd zijn en een zender bij zich hebben. Rond 1 uur komen we bij een stopplaats, Sayllapata, voor onze lunch. Wat Bernichno daar op zo’n primitieve plaats met een klein kooktoestel klaar kan maken, bijna niet te beschrijven. We starten met Guacomole met ham ui en paprika, vervolgens een soep van allerlei groentes, afsluitend met spaghetti met kip en paprika. Heerlijk was het. Na een uurtje rust lopen we verder naar ons eerste kamp in Soray Pampa. We hebben totaal ruim 20 km gelopen en zijn ongeveer600 meter omhoog gegaan. Ronald en Bernichno passeerden ons halverwege de middag (ook lopend, maar dubbel zo snel als wij) en die hadden dus onze tenten al opgezet. Bernichno verzorgde weer een heerlijke maaltijd voor ons, waarna we nog na een uurtje rust naar bed gaan. 8 uur! Lagen we erin. Ik zelf wordt na 2 uurtjes al weer wakker met een behoorlijke buikkramp, snel een bano (wc) opgezocht. Ik loop helemaal leeg. (Na 5 dagen trekken, alle bano’s gezien en ook de natuur veel als bano gebruikt, niks binnen kunnen houden, op mijn wenkbrauwen de dagen doorgekomen, de dokter bezocht. Heb een bacteriologische infectie. Een dubbele antibiotica kuur zal moeten zorgen dat het over gaat).
Dag 2. 5 uur! er uit. We worden gewekt met een kopje verse Coca thee en vervolgens krijgen we weer een heerlijk klaargemaakt ontbijt van producten uit de natuur met toast. 7 uur lopen we weg voor de zware tocht naar boven en vervolgens weer dalen naar ons 2e kamp in Ocolpapampa. We lopen over smalle richels en steile paadjes van 3920 naar 4630 meter. Wat een beleving en super ervaring. Wat is die natuur daar schitterend. Ondanks het afzien genieten we enorm en zijn trots en blij als we rond 11 uur het hoogste punt bereiken. Dit hadden we allen voor geen goud willen missen. Onderweg hadden we continu zicht op de Salkantay, een gletsjer van ruim 6000 meter hoog. We hoorden de gletsjer regelmatig kraken, zo indrukwekkend allemaal. Nadat we op de top diverse foto’s hebben gemaakt dalen we af naar 3900 meter waar we om 1 uur in Huayraqmachay de lunch hebben. Wat Bernichno ons daar weer voorschotelde…Super gewoon. Alles met verse groentes en producten uit de plaatselijke natuur. Tijdens de lunch valt er een mega regen/hagelbui. Wat treffen wij het wat dat betreft met het weer. Na de lunch dalen we verder af naar ons kamp in Ocolpapampa op 2900 meter. 6 uur zijn we daar. Weer ruim 20 km gelopen. We zijn helemaal op na die beklimming en die afdaling. Het afdalen is bijna net zo zwaar als het stijgen. Gelukkig houdt Richard regelmatig pauze’s, waarin hij van alles over de natuur en de bergen vertelt. Na het eten en nog nagenieten van de mooie dag liggen we om 9 uur weer in onze tent.
Dag 3. Hoera Marloes is jarig 50!!! Ze hoort nu ook bij de club (zegt ze zelf) Weer om 5 uur eruit. Bij de Coca hee pakt ze mijn cadeautjes uit. Sandra en Karel komen ook met een cadeau en met een cadeau van onze vrienden TTGKTH (de insiders weten wel wie dat zijn). Geweldig leuk. Met een 50 bril en een disco button zit ze aan het ontbijt wat weer super verzorgd is. Een soort havermoutpap van quinoa (een plaatselijk graan o.a. rijk aan eiwitten en ijzer). Nooit gedacht dat pap zo lekker kon zijn. ’s Morgens nemen we afscheid van Ronald met zijn paarden en muilezels en Tobi. Zijn taak zit erop. Hij gaat in 1 dag dezelfde weg weer terug!! Wij gaan op weg naar ons derde kamp in Santa Teresa. Dwars door het oerwoud dalen we over steile richels verder af naar zo’n 2300 meter. Weer een tocht van ruim 6 uur over zo’n 20 km. Marloes heeft zichzelf zo vaak overtroffen. Met haar hoogtevrees over mini smalle bruggetjes over watervallen, langs enorm smalle richeltjes van nog geen 80 cm breed waar je zo ruim 80 meter naar beneden kijkt. Dit is de 50e verjaardag die ze graag wilde. We komen rond 2 uur aan. Na de lunch gaan we met een mega oude Toyota Hi-ace die met plakband aan elkaar hangt over een supersmalle zandweg langs allerlei afgronden naar ons kamp. Vanuit ons kamp gaan we naar de hotsprings. Ohh wat is dat super lekker. Zo schoon, helder en warm is dat water. Als je 3 dagen gelopen hebt en geleefd in de bergen is het heerlijk om in dat warme water te liggen. We blijven daar ruim 2,5 uur. Als we terug komen heeft Richard onze tafel versierd en Bernichno een heerlijke taart gebakken met Marloes haar naam erop. Fantastisch. En dat met een geïmproviseerde oven op stoomlagen. ’s avonds dansen en een biertje bij het kampvuur met allemaal hikers. Het lijkt wel of het speciaal voor Marloes georganiseerd is. Een verjaardag die Marloes wilde en niet zal vergeten.
Dag 4. We kunnen uitslapen tot 7 uur! Yes. We vertrekken vanuit ons kamp met een busje naar Hidroelectrika een plaatsje waar, je raad het al, op water wat met een enorme kracht van de berg komt, elektriciteit wordt opgewekt. Van daar uit lopen we 12 kilometer langs het spoor en de rivier naar Aquas Calientes, aan de voet van de Machupichu Mountain. Het is redelijk vlak, maar de spieren zijn stijf en stram, dus het is best nog wel zwaar. Bernichno had nog een heerlijke lunch met kip, groentes en rijst voor onderweg gemaakt. Voor dat we vertrekken nemen we afscheid van hem. Best wel emotioneel. Zo’n aardige bescheiden man en geweldige kok. Ik ga thuis veel dingen maken die we gegeten hebben. Tijdens onze wandeling zien we de Machupichu. Richard verteld ons waarom de Spanjaarden in de 18e eeuw het Inca dorp nooit gevonden hebben. De Spanjaarden zaten aan de verkeerde kant van het water en de Inca’s hadden hun paden goed verborgen. Pas in 1911, toen men de berghoogtes in kaart wilden brengen vond een Amerikaan “Hieram Bingham” het Machupichudorp. Het was al volledig verlaten, alle Inca’s waren al dood. Alle schatten waren verdwenen toen hij het bekend maakte en men verdenkt die Bingham ervan dat hij alle schatten gestolen heeft. Bingham werd later de oprichter van Tiffany’s. Aangekomen in Aquas Callientes direct door naar het hostel. Heerlijk, een kamer met een douche en een bed. Na 4 dagen zo in de middle of nowhere geleefd te hebben is dat echt een verademing. Opfrissen en dan het toeristische plaatsje verkennen. Rond half 7 eten met Richard en daarna een potje kaarten en dan weer op tijd naar bed. Kwart over 4 rinkelt het wekkertje weer.
Dag 5. Kwart over 4 er uit dus, ontbijten en vervolgens rond kwart over 5 met de bus naar Machupichu. Er stond al een hele rij, maar er reden veel bussen dus binnen 10 minuten waren we op weg. Rond 6 uur kwamen we aan. Wat we daar zagen…onbeschrijfelijk. Zo iets bijzonders en indrukwekkendst. Hoe is het mogelijk hoe die Inca’s die stad destijds gebouwd hebben. Richard leidt ons rond en verteld over de bouw van de verschillende tempels en gebouwen. Alles draaide om de zon. Alles is ook met de hand gemaakt. Stenen werden met behulp van water, hout en andere stenen op maat gemaakt. Ik maak wel meer dan 100 foto’s, vanuit verschillende plaatsen en hoogtes zo indrukwekkend vinden we het. Na ruim 2,5 uur te zijn rondgeleid in de stad komen we bij een rustplaats. Plots vraagt Richard ons te gaan zitten en neemt onze super gids afscheid. Vreemd en erg lastig. Wat hebben wij een belevenis achter de rug en heeft hij ons zo goed begeleid, van alles vertelt. Wij vinden het best moeilijk en we merken dat hij het ook moeilijk vind. Dat zegt hij dan ook en verdwijnt vervolgens in de verborgen stad. We bekijken zelf nog heel veel dingen en lopen nog een stukje Inca pad naar een Inca brug. Je loopt op een richel van ongeveer een meter breed met aan de ene kant een steile bergwand en aan de andere kant een steile afgrond van wel een paar honderd meter. Daar bouwen dan die Inca’s met gevlochten planten en hout een brug van zo’n 26 meter. Na een paar uur rond gelopen te hebben gaan we met de bus weer terug naar Aquas Callientes. Vandaar ’s middags om kwart voor 5 met de trein weer terug naar Cusco. 3 uur rijden over een rit van 93 km door de bergen. Moe maar voldaan komen we ’s avonds weer aan in het hostel in Cusco waar we ook vertrokken zijn. Het avontuur van de Salkantay trail zit erop. Wat een belevenis. Om nooit meer te vergeten.