Paracas en de Ballestaseilanden
Door: Titus
Blijf op de hoogte en volg Familie
04 Juni 2014 | Peru, Paracas
De rit van Huacachina naar Paracas is maar kort. In een kleine 2 uur zijn we er. We hebben geluk, de receptie van ons hostel ligt naast de busstop van Oltursa. We krijgen een prachtige grote kamer, met een balkon dat uitkijkt op het zwembad en de zee. Fantastisch, eindelijk eens iets anders dan low budget hostelletjes (die overigens ook altijd prima waren hoor). Even een paar dagen relaxen. Helaas wordt ik weer ziek, dus weer een nieuwe dubbele kuur. Thuis maar eens goed laten onderzoeken. Als we Paracas verkennen horen we al gauw dat de haven gesloten is. De zee is te ruw om naar de Ballestaseilanden te gaan. Dat is al een paar dagen zo. Hopelijk wordt het gauw beter. Manana wordt er telkens gezegd, maar we horen van anderen dat ze dat al vanaf donderdag zeggen. We besluiten om zondag 2 fietsen te gaan huren om het nationaal park in te gaan. We spreken 2 Nederlanders die er erg enthousiast over zijn. De volgende dag zijn we rond 9 uur bij de fietsenverhuurder, Lucio. Lucio is heel behulpzaam en wil ons wel eerst een eind wegbrengen. Maar nee, wij Hollanders fietsen gewoon er zelf ook heen. We krijgen 2 prima mountainbikes en een kaart mee, waarop Lucio uitlegt wat het mooist is om te fietsen. Hij heeft niets verkeerds gezegd. Nadat we bij het begin van het nationaal park onze intree kaartjes hebben gekocht, fietsen we omhoog naar het bezoekerscentrum. Daar krijgen we via een film uitleg over hetgeen allemaal beschermd wordt in die omgeving. Ze doen er veel aan om de natuur en de daarin levende dieren bewaard te houden. Na het bezoekerscentrum fietsen we verder omhoog naar Lagunillas, een dorpje aan de andere kant van de landtong. Lucio vertelde ons dat we een stukje konden afsnijden om lopend over een pad te gaan naar het dorp, ipv 5 km om de baai heen te rijden. Dat is echter niet mogelijk, want de zee is te hoog en te ruw. Het pad staat helemaal onder water en hoge golven kletsen erover heen. Het is een prachtig gezicht. We fietsen daarna verder omhoog naar de mirador, een punt waar we aan beide kanten van de landtong de zee kunnen zien. Het is een prachtig uitzicht. Aan de ene kant, de rustige baai van de haven van Paracas, de andere kant de ruwe Pacific Ocean. We snappen inmiddels wel, waarom de boten niet kunnen uitvaren. We fietsen daarna een eind naar beneden naar de Yumac baai, daar kunnen we lekker aan het strand onze broodje eten. De zee is te ruw om er in te gaan, maar het geeft weer een prachtig uitzicht. Als we ons brood ophebben fietsen we weer een km of 4 omhoog naar een rotspunt vanaf waar we de zgn Cathedral kunnen zien. Een rots in zee die op een kerk lijkt (leek). De klim is behoorlijk zwaar. Het is weliswaar geen Alpe 'd Huez, maar de Vaalserberg is er maar een muggenbultje bij. En dan zo over een zandweggetje in de woestijn, met de hete zon op ons kop, pff. Als we boven komen zien we onder ons in de zee de rots. Deze leek eerder op een mooie Cathedraal, maar sinds de laatste aardbeving van 2007 staat er alleen nog maar een punt. De boog is er vanaf gebrokkeld. Toch is het een mooi gezicht. Die uit het water rijzende rotspunt, met allerlei vogels erop. Nadat we daar een tijdje hebben genoten, fietsen we weer terug naar Paracas. De hele weg naar beneden, dus dat is heerlijk. Een ruim 6 uur durende fietstocht door de woestijn langs de kust, heerlijk wie had dat gedacht. De volgende dag hopen we dat de zee rustiger is. Iedereen heeft er vertrouwen in, maar na ruim anderhalf uur wachten komt toch het bericht dat de haven ook vandaag nog dicht blijft. We besluiten naar Pisco te gaan, een grote stad 18 km van Paracas. We gaan met de collectieve taxi met een paar Peruanen voor 75 cent mee. Fantastisch geregeld. Pisco is echter een grote smerige stad, waar niet veel te zien is. We zijn blij dat we daar niet zitten (hadden we eerst wel geboekt), maar in Paracas. Op tijd weer terug naar ons mooie Hostel, om eventueel te zonnen en te zwemmen. Dinsdagmorgen opnieuw naar de haven. Zou het vandaag dan toch. Het lijkt er eerst niet op, maar na ruim een uur komt dan toch het verlossende woord. Vamos, the port is open. We gaan met een man of 30 in een boot. Na nog geen 5 minuten varen zien we waarop we gehoopt hadden. Dolfijnen, een stuk of 15 dolfijnen zwemmen rond de boot. Ze springen niet, maar duikelen regelmatig boven lucht blazend en happend. Een prachtig gezicht en mooi geluid. We blijven er wel een minuut of 10 bij. Dan ineens duiken ze onder en zien we ze niet meer. We varen vervolgens door naar de Ballestas eilanden. Geweldig zo mooi. Die uit de zee rijzende rotsen, waarop alleen maar vogels, pinguins, zeehonden en zeeleeuwen leven. Er zijn er vandaag niet zo veel, omdat het weer nog niet zo mooi is en de zee nog vrij ruw. We zien echter genoeg en genieten ervan. Op de terugvaart naar Paracas varen we nog langs de kust waarin in Paracaslijnen nog een grote kandelaar is gemaakt. Ook deze volgens de geleerden al duizenden jaren oud. Mooi en ook weer heel bijzonder. Als we terug zijn in de haven, zwemt er nog een zeeleeuw die aan het jagen is. Visjes springen alle kanten op. Het beest is echter zo snel, dat ik hem niet op de foto krijg. 's Avonds eten we lekker bij Miski's een prima restaurant waar we de vorige avonden ook al hebben gezeten. Heerlijk eten en cocktails hebben ze daar. We genieten. Morgen (vandaag) gaan we op weg naar Lima. Nog maar een paar dagen en dan vliegen we al weer terug. De tijd gaat nu erg snel....