De trip over de zoutvlakte van Uyuni

Dag 1. Uiteindelijk, veel later dan gepland zoals beschreven, starten we onze trip met ons 5-en. De Belgen Liselotte en Peter, de Canadese vrouw Claudia en Marloes en ik. We starten in Colchani ipv Uyuni. Colchani is het stadje waar de meeste mensen wonen die in de zoutwinning werken. Marcel, onze gids, laad de spullen op het dak en we vertrekken richting de zoutvlakte. De zoutvlakte van Uyuni is 12.000 vierkante kilometer groot! De zoutwinning is echter allen voor Bolivia, want als het zout geëxporteerd zou moeten worden zou dat rond de 3 dollar per kilo kosten verteld onze gids. De zoutvlakte ligt op 3650 meter boven het zeeniveau. Toen we de vlakte bereikten wisten we niet wat we zagen. Wat een inmense indrukwekkende witte vlakte. Ongelofelijk. We stappen uit om foto’s te maken en Marcel maakt onze verlate lunch. Heerlijk, quinoa met groentes en een T-bone steak. Koud smaakt dat overigens prima. We rijden vervolgens door naar een voormalig zouthotel, dat nu een museum is. We gaan daar ivm de tijd niet heen, maar daar missen we niets aan hebben we wel gelezen. We rijden vervolgens nog ruim een uur over de zoutvlakte en komen bij een eiland, genaamd fish eiland. Waarom weten we niet, want vissen zijn er niet. Wel cactussen. het hele eiland staat er mee vol. Die cactussen, waarvan er enkelen wel ruim 3 meter hoog zijn, groeien 1 cm per jaar. Onbegrijpelijk dat die daar op die plek ineens voorkomen. Het eiland is niet zo heel groot. We klimmen in een uurtje naar de top, 100 meter hoger. Als we weer terug komen rijden we in een uur naar de rand van die vlakte en komen aan bij ons eerste overnachtingspunt. Geweldig, een hostel waarvan de muren gewoon van steen zijn, maar de rest allemaal van zout. De vloer is van zoutkorrels zo groot als gemiddelde hagelstenen. Ik moet er natuurlijk een proeven, bah. Wat smerig dat onbewerkte zout. Niet eens echt zout, maar gewoon bitter. Onze slaapkamer heeft ook een zoutkorrelvloer en onze bedden zijn van zoutblokken met daarop een matras. De eettafel en krukken zijn ook allemaal van zoutblokken. Fantastisch gewoon. Na het eten gaan we weer vroeg in de veren, rond half negen. Het is super koud, ongeveer min 5 zowel buiten als binnen, en we zijn moe na zo’n geradbraakte nacht en dag ervoor. We slapen heerlijk. Claudia onze Canadese reisgenote slaapt bij ons op de kamer en de Belgen slapen in een kamer ernaast. Heerlijk geslapen hebben we. Ondanks de kou was het er erg goed toeven en het zout neemt al het vocht weg, dus het is heel gezond. ’s Morgens om half 7 worden we gewekt, om 7 uur ontbijt en dan om half 8 weer op pad voor dag 2.
Dag 2. We rijden met 5 graden vorst de woestijn in op weg naar de Ollague vulkaan. Deze is nog actief, maar op dit moment is het rustig. Schitterend dat landschap. Onze gids legt veel uit. Alles in het spaans, maat Liselotte en Marloes vertalen. Er komt nog een pluimpje rook uit de vulkaan, dus gauw foto’s maken. Vanaf de vulkaan rijden we door naar Hedionda lagoon. Prachtig al die kleuren. In de lagoon lopen flamingo's super mooi om dat te zien. Vervolgens gaan we door naar de Chiarcota lagoon waar we onze lunch willen hebben. In de rit er naartoe wijst Marcel ons op allerlei dieren. We zien veel lama’s, alpaca’s en vicuna’s. Van Anne hadden we al gehoord dat die laatste het mooist zijn en dat klopt ook. We rijden weer een soort Dakar rally door de enorme zandvlakte, maar onze Marcel is een super goede chauffeur, die heel beheerst rijd. Gelukkig, want we hadden al genoeg verhalen gehoord en gelezen van dronken chauffeurs die in slaap vallen en roekeloos rijden. In de Lonely Planet staat ook geschreven dat er vanaf 2008 veel ongelukken zijn gebeurt, waarbij 17 toeristen zijn verongelukt. Onze chauffeur drinkt gelukkig niet. Hij kauwt wel de hele dagen op cocabladeren wat je scherp en wakker houdt. Dat blijkt wel, want hij ziet alles. Onderweg wijst hij ons op een paar struisvogels en even later op een soort Chinchilla’s, Viscacha's genoemd. Tijdens een plaspauze blijf ik bij hem in de buurt en opeens pakt hij mijn hoofd en zegt zachtjes “sssttt foxes” en inderdaad hij draait mijn hoofd zo en laat me langs zijn arm kijken en daar lopen 2 vossen in de buurt van een groepje Vicuna’s. Geweldig om dat zo te zien. Even later als we verder rijden stopt hij opeens draait zijn raam open en zegt gebarend naar ons “cookies, cookies” Marloes geeft hem een koekje en die gooit hij naar een vos die daar opeens vlak naar onze jeep komt lopen. De vos eet snel het koekje op en blijft nog even staan loeren. Bijna staat hij te poseren en dan ineens loopt hij weer weg. Als we bij de lagoon aan komen, lopen we wat rond terwijl Marcel onze lunch voorbereid. Opeens ziet Marloes vlak voor onze voeten weer zo’n Viscacha uit een holletje kijken. Ik kan nog net een supermooie foto maken. Peter is stikjaloers. Hij is beroepsfotograaf en heeft dit gemist. Amaai das jammer. Na de lunch rijden we door naar het Nationale park. Het National Reserve Eduardo Avaron. We rijden nog steeds dwars door de woestijn en stoppen nog bij een "stone tree", een boom die door lava van een vulkaan helemaal versteend is. Als we bij de ingang van het nationaal park zijn kopen we onze intree tickets en rijden een klein stukje door naar de Laguna Colorada. Daar hebben we in Huayllajara weer ons kampement. We kunnen kiezen tussen een gebouwtje met stromend water of een met een kacheltje. We weten inmiddels hoe koud het ’s nachts in de woestijn kan zijn, dus we kiezen voor het laatste. Gelukkig maar want na een wandeling van ruim anderhalf uur langs de lagoon, koelt het gauw af tot onder het vriespunt. In de lagoon zien we weer 3 soorten flamingo’s die daar hun natuurlijke habitat hebben. De Boliviaanse-, de Chileense- en de James flamingo (hoe die laatste aan zijn naam komt is ons niet duidelijk geworden). Als we bij ons onderkomen zijn kopen we een fles wijn en op het kacheltje brengen we deze op temperatuur. Het is, ondanks ons kacheltje, stervens koud. (Later blijkt dat het ’s avonds en ‘s nachts ruim beneden de 10 graden vorst is geweest). We hadden dus een goede keuze gemaakt. Ook nu weer op tijd naar bed omdat we de volgende morgen om half 5 er weer uit moeten. Om half 6 gaan we weer op pad.
Dag3. We verslapen ons en staan om 5 uur op ipv half 5. We werken snel ons ontbijt naar binnen en gaan op pad naar de geisers die bij zonsopgang het mooist zijn. Sol de Manana wordt het genoemd. We bereiken een niet natuurlijke geiser rond kwart voor 7. Die spuit zo hard, je hoort het al van verre horen en zien. Even later rijden we iets verder en bij zonsopgang zien we steeds meer geisers die gaan spuiten. Wat een schitterend natuurverschijnsel. We komen niet te dicht in de buurt, want de hete massa is gevaarlijk en de zwavellucht is overigens ook niet te harden. Als we bij de geisers staan is de buitentemperatuur min 15 en we staan dus met onze mutsen op en handschoenen aan bij die spuitende fonteinen die stoom van rond de 100 graden spuiten. Later rijden we door naar een natuurlijke hotspring. Daar mogen we zwemmen. Het vriest nog steeds, maar het water is heerlijk warm. Super, want we hebben ons ook al weer 4 dagen niet kunnen douchen en nauwelijks wassen. Na een uurtje gaan we verder naar de green lagoon. Onderweg stoppen we en zien we een Chileense bergketen en de Licancabur vulkaan. Deze heeft zulke mooi gele, bruine en rode kleuren. Marcel verteld ons dat Salvador Dahli op die plek enorm veel inspiratie heeft opgedaan voor zijn werken. Bij de green lagoon staan we min of meer op het drie landen punt van Argentinië, Chili en het zuidelijkste puntje van Bolvia. Marcel verteld ons hoeveel mineralen al die lagoons en heel Bolivia wel niet bevat. Onbegrijpelijk dat daar nauwelijks iets mee gedaan wordt. Met exploiteert het wel een klein beetje, maar echt op heel kleine schaal. Na het bezoek aan de lagoon rijden we weer terug, het national park uit op weg naar Uyuni. We stoppen in San Cristobal. Een plaatsje waar lood, zink en zilver wordt gewonnen. Dit wordt vooral geëxporteerd naar Japan. Die steken er wel geld in. Er staat een mooi, 350 jaar oud kerkje. Bij het kerkje komt een zwerf Alpaca ons tegemoet. Hij eet koekjes en Mandarijn uit onze hand. Na een kwartiertje het stadje bekeken te hebben gaan we verder. Bij Uyuni bezoeken we een treinkerkhof. In het verleden werd het gewonnen zout en de mineralen met stoomtreinen vervoert, maar deze zijn inmiddels allemaal vervangen door diesel- en elektrische locomotieven. Al het oude materiaal staat en ligt daar dus. Ik hou boven op een oude loc een schijn westerngevecht met Claudia. Marloes maakt geweldige plaatjes. We rijden daarna door naar Uyuni. Onze trip zit er op.
In Uyuni klagen onze reisorganisatie Tolodo nog aan over het oponthoud met de bus e.d. en we krijgen nog 10% van onze reissom terug. Altijd meegenomen. We hadden het overigens voor geen goud willen missen, zo mooi was het weer. ’s Avonds gaan we weer met de nachtbus (weer over die zelfde zandweg van 164 km en daarna nog zo’n 500 km over een B weg) terug. De chauffeur is een randdebiel die denkt dat de bus een jeep is. Weinig slapen dus en bidden dat we het overleven. Ik schrijf nu nog, dus dat is gelukt. De volgende dag met de bus direct verder naar Arequipa. Onze kaartjes voor de rit van La Paz naar Arequipa zouden er liggen. Dat moet ook, want we hebben maar een klein uurtje voor de overstap. Nou dan merk je hoe Bolivianen zijn. Alles op hun dode gemak. Eerst wordt van alles gedaan voordat er wordt gekeken of onze kaartjes er zijn. Pas als ik boos wordt en de bus host belemmer om verder te gaan met allerlei andere dingen, kijkt hij of onze kaartjes er zijn. Gelukkig ze zijn er. We rennen naar de andere bushalte en zijn gelukkig op tijd. Op voor de volgende busrit van 12 uur. 24 uur in een bus. Het valt best mee, want we zijn weer op weg naar ons volgend avontuur. Op naar de Canyon de Colca, condors kijken. Tot schrijfs.